Toen ik mijn oproep plaatste voor deze fotoserie, had ik niet verwacht dat een oude klasgenoot zou reageren. Haar verhaal over haar mental health raakte me meteen.

Menne

Terwijl Menne haar make-up doet, beginnen we ons gesprek. ‘Het gaat op dit moment wel oké met me, maar dat was afgelopen jaar anders. Sinds de middelbare school heb ik last van depressieve klachten. Voor de zoveelste keer was ik bij de huisarts voor een doorverwijzing naar de psycholoog. Toen kreeg ik ook een brief dat ik op de wachtlijst stond voor zeven maanden. Op dat moment dacht ik; zeven maanden, dat is veel. Maar ja, het is niet anders.’

Een paar weken ging het goed met Menne. Het idee dat er hulp zou komen zorgde voor wat meer rust, maar zeven maanden bleek toch echt te lang.

‘Ik stortte op werk helemaal in. Ik stond in het magazijn en ik kon alleen maar huilen. Gelukkig belde mijn moeder de huisarts om te vertellen dat ze met een dochter zit die niet meer wil leven. Mijn huisarts is gelukkig op de hoogte van mijn geschiedenis en schakelde meteen de crisisdienst in, waar ik een uur later terecht kon.’

Menne en haar familie hebben geluk met een goede huisarts en hebben goede ervaringen met hem. Jammer genoeg zijn er echter ook verhalen over huisartsen die mensen met mentale klachten niet serieus nemen, terwijl de huisarts vaak het beginpunt is voor hulp en zorg.

Crisisdienst

‘Op het moment dat ik naar crisisdienst ging was er helaas niet direct plek op de open afdeling. De gesloten afdeling zou alleen maar averechts voor me werken. In de tussentijd kwam er gelukkig wel hulp langs bij mij thuis. Op dagen dat ik geen mensen kon zien, was er ook de mogelijkheid dat ze me belden. Dat was echt super goed geregeld. Die begeleiding heb ik als zeer prettig ervaren.’

Na anderhalve week kon Menne terecht bij de crisisdienst, net voordat Nederland aan de ‘intelligente lockdown’ begon.

‘Het was een korte opname van drie weken. Na een  dag kwamen er al corona maatregelen. Mensen die van buitenaf komen om de blokken mee te doen konden niet meer komen. De focus ligt er echt op balans en structuur. Als je nog in crisissituatie zit mag je er nog niet naar toe.’

Diagnose

Door de crisisdienst is Menne ook opgenomen in een GGZ kliniek. Daardoor kwam ze hoger op de wachtlijst terecht. Door het nieuwe onderzoek zijn ze er achtergekomen dat Menne ADD heeft. Door de juiste diagnose viel veel op zijn plaats. Na 13 jaar heeft ze eindelijk de goede diagnose om te werken aan haar mental health.

‘Toen ik voor het eerst naar GGZ ging kreeg ik op mijn zeventiende meteen de stempel depressie en daar moest ik het mee doen. Zo is het elke keer weer gegaan. Afgelopen april had ik mijn eerste intake en de psycholoog zag ADD kenmerken. Voor het eerst keek iemand verder dan depressie.’

Samen kijken we terug naar onze tijd op school en waar we tegenaan liepen qua focus en concentratie. ‘Op het VWO kon ik me niet concentreren, waardoor ik niet kon leren. En juist doordat ik niet kon leren, dacht ik dat ik niets kon. Daardoor ging ik me echt rot voelen. Mensen denken dat je alleen ADD kan hebben als je de hele dag hyperactief bent. ADD is zogezegd het brave zusje, dat wordt veel minder opgemerkt. Hoe intelligenter je bent, hoe meer je het kan verbloemen. Ik was niet vaak bij met school, maar niemand merkte het. Het is vooral de drukte in mijn hoofd die alle ellende veroorzaakt.’

‘Als ik het over zou kunnen doen, zou ik eerder aan de bel trekken en niet pas als ik  aan zelfmoord denk.’

Mental health

In de tijden van Covid-19 krijgen meer mensen mentale problemen. Men zit thuis en heeft andere energie levels. Doordat meer mensen met hun mental health kampen, wordt er meer over gesproken. Maar wat als de maatregelen versoepelen of verdwijnen, zal de aandacht voor mentale gezondheidszorg dan ook verdwijnen?

‘Mensen die normaal niet echt depressieve klachten hebben, voelen zich nu eenzaam. Dat is hoe depressieve mensen zich 24/7 voelen. Nu kunnen mensen heel veel niet meer, maar depressieve mensen hebben daar überhaupt al geen energie voor. Mensen zitten tijdelijk gevangen in hun huis, depressieve mensen zitten daarna nog steeds gevangen in zichzelf.’

Ik ben benieuwd wat er volgens Menne zou moeten veranderen zodat er verbetering komt in de mentale zorg.

‘Ik had zo vaak geen energie om schoolopdrachten te maken. De avond van tevoren moest ik vaak snel dingen maken. Het voelde zo oneerlijk met de mensen die laks waren en dit deden, en het ze gewoon lukt. Dan raak je nog gefrustreerder.’

‘Mensen zien ADD vaak als een zwakte, dit zorgt ervoor dat we bijvoorbeeld geneigd zijn voor minder uitdagende banen te solliciteren. Dat terwijl we juist sterker zijn, we weten wat we nog meer moeten doen om hiermee om te gaan. Mensen moeten serieuzer genomen worden, dat is het begin om dit grote probleem op te lossen. Het voelt alsof je een nummertje bent en niemand echt geïnteresseerd is. Voor mijn gevoel gaat het allemaal te veel volgens het boekje.’

Terwijl ik mijn tas inpak en hond Nova een aai over haar bol geef, neem ik afscheid van Menne waarbij er op ons gezicht een veelzeggende glimlach ontstaat. De tijd om het te verbloemen is voorbij.