Door de anti lgbtq+ wet in Polen schrok ik me rot. Hoe kan het in 2019 zo zijn dat er een anti lgbtq+ komen? Voor mij is liefde gewoon liefde. Hoe kan je liefde verbieden? Ik moest wat doen. Zo begon het idee voor HUMAN. Want, we zijn gewoon allemaal mens die liefde nodig hebben. Samen met journalist Hannah van Rhee ging ik Nederland door om prachtige mensen te ontmoeten. Zo hoorde ik hun verhaal en legde ik ze vast.

Door Corona heeft HUMAN een tijdje stil gelegen. Veiligheid stond op 1, maar dit is zo’n belangrijke serie waardoor het teveel zonde is om het stof te laten pakken. Door alle tijd is er een concept ontstaan voor een vervolg! Hierdoor kan het wel zo zijn dat pronouns veranderd zijn.

Nathalie

“Het is niet dat ik niet op mannen val, er zijn gewoon geen knappe mannen in Alkmaar”. Dat was de gedachte waardoor de twijfel over seksualiteit begon. Het is voor Nathalie (zij/haar) dus geen sterke voorkeur voor vrouwen, maar een gebrek aan aantrekkingskracht tot mannen wat ze vervolgens interpreteerde als een teken. De wereld probeert haar te vertellen dat ze niet hetero is. Verder is ze nog heel erg zoekende.

“Ik heb er zelf heel veel over nagedacht. Het is niet dat ik me nooit aangetrokken voel tot mannen, maar het blijft gewoon heel oppervlakkig. Bij vrouwen en non-binaire mensen voel ik het veel meer. Het is niet dat ik er niet voor open sta, maar is er gewoon niet van gekomen. Lesbisch, panseksueel, ik twijfel nog heel veel. Ik wil het gewoon loslaten, in plaats van me obsessief bezig houden met wat de term nou is. Ik zie wel of ik iemand leuk vind of niet. Vroeger was ik er wel veel mee bezig. Ik dacht dat als ik mezelf niet zou begrijpen, anderen mij ook niet zouden begrijpen maar fuck dat. Anderen hoeven me helemaal niet te begrijpen.

“Ik denk dat het een soort acceptatie van twijfel is. Mezelf niet langer voorliegen. Labels voelen heel arbitrair. Het is voor mij een beetje als mensen zeggen te vallen op mensen met rood haar, maar vervolgens wel trouwen met iemand met blond haar. Soms vind ik het zonde als mensen te veel bezig zijn met termen. Wat maakt het uit. Maar als het ze houvast geeft moeten ze vooral die zoektocht voortzetten. Misschien ben ik onbewust dingen nog weg aan het drukken. Als dat blijkt zie ik het dan wel.

#SorryJohan

“Ik ben bij mijn moeder uit de kast gekomen omdat ik werd bedreigd. Ik zoende op straat met een meisje waarna allemaal jongens dingen naar me gingen roepen. Ik had dus wat moederliefde nodig. Mijn ouders hebben wel altijd gezegd dat ik alles voor mijzelf moest uitzoeken, dat het allemaal oké is. Ik heb nooit verwacht dat ze homofoob zouden zijn, maar eng was het wel. Mijn broertje kwam er later achter door #SorryJohan. 

“Een vriend van me had een brief geschreven naar de KNVB over homofobe uitspraken in voetbalstadions. Dat werd opgepikt door Voetbal Inside. Johan Derksen zat te mompelen dat het helemaal niet zo moeilijk is om uit de kast te komen en dat het allemaal wel meevalt. Daar bedacht ik een Twitter hashtag bij die ook door de nieuwsmedia werd opgepikt. Vervolgens kwam m’n tante kwam naar me toe en zei ‘Oh ik hoorde op de NOS dat je gay bent’.

“Soms ben ik bang te activistisch over te komen. Mensen met hele sterke meningen kunnen denken dat wat ik zeg allemaal bullshit is. Maar fuck dat, ik mag best zeggen wat ik denk. Net zo goed als ik later best van mening mag veranderen. Als je begint met twijfelen kan het fijn zijn zo veel mogelijk er over op te zoeken, maar dat het niet uit maakt wat daar uit komt. Veel twijfel komt voor uit het idee dat iets goed of fout is. Maar dat is helemaal niet zo. Er is geen foute keuze die je kan maken, zolang je maar jezelf bent.

 

 

Sam

De setting past. Een parkje, een grijs wolkenveld over ons heen, hier en daar wat groen. Respectievelijk zou je dat kunnen interpreteren als het alledaagse leven, de dreiging en hoop. Anderzijds zou het kunnen dat de kunstige mentaliteit van zelfbenoemd poet Sam (hij/hem) besmettelijk is.

“Het is een beetje gek om over mijzelf te zeggen, maar poëzie is mijn kern. Mijn vrienden zeggen ook dat je mij het beste leert kennen door mijn schrijven. Het werk bovendien therapeutisch voor me. Ik ben ook een tijd depressief geweest Juist in de periode dat het slecht met me ging ben ik begonnen met schrijven. Omdat ik vooral over mijn dagelijks leven schijf, inclusief aspecten zoals seks of liefdes, is het schrijven over mijn queer-identiteit eigenlijk onvermijdelijk.

“Eigenlijk was ik best wel jong toen ik erachter kwam dat ik voornamelijk op mannen val. Daar werd ik op de basisschool best wel mee gepest. Die kinderen hadden wel door dat ik niet anders in elkaar zat dan anderen. Andere interesses, andere gedragingen en zo. Op m’n elfde was ik er over uit dat ik mannen interessanter vind dan vrouwen maar dat heb ik tot mijn vijftiende of zestiende weggedrukt. Pas daarna stond ik er ook voor open te gaan daten en intiemer te worden.

Spectrum

“Ik moet zeggen dat ik het halve spectrum af ben gegaan. Ik begon bij biseksueel maar dat voelde toch niet goed. Daarna panseksueel maar dat was het ook niet. Mijn interesses liggen fysiek wel heel erg bij mannen. Met vrouwen zou ik emotioneel wel een relatie op kunnen bouwen, maar seksueel niet. Het is lastig om daarin vriendschappen van iets romantisch te kunnen onderscheiden. Vrouwen snappen mij vaak gewoon sneller dan mannen. Misschien ook wel omdat ik queer ben, gepest werd en vroeger meer meisjes dan jongens als vrienden had. Ik volg in dit alles vooral mijn gevoel.”

“In bepaalde mate voel ik nog wel een druk of ik het juiste label binnen de LHBTQIAP+ op mezelf heb geplakt. Dat hokjes denken vind ik lastig, toch hecht ik er onbewust waarde aan. Dat is vooral omdat de mensen om je heen dat ook doen. Ik wil wel voor mezelf van afstappen, maar dan komt de maatschappij die mij alsnog wil labelen.

Ik kom best makkelijk uit mijn woorden. Mensen die zich identificeren als queer, kiezen daar vaak voor omdat het zo een vage overkoepelende term is. Iets als gay of homo voel ik niet zo, maar bij queer heb ik de ruimte de term zelf vorm te geven, in te kleuren. Dat zou ik mensen die nu twijfelen ook mee willen geven. Kies een term die bij je past en maak het je eigen.”

 

 

 

 

Eef

Eef (die/ hun) valt met de deur in huis. Er is nog geen vraag gesteld of die steekt al van wal met hoe die zichzelf omschrijft, namelijk panseksueel en genderfluid. De humor mag in het gesprek niet ontbreken: “Ik maak altijd de grap dat ik mijn haarkleur vaker verander dan m’n beddengoed,” iets wat ook op kan gaan voor hun gender.

Ondanks dat Eef expliciet geen vrouw is, heeft die wel een voorliefde voor dingen als Disney prinsessen: “Ja natuurlijk Elza heeft een prachtige jurk maar het is ook een Coming-Out verhaal.” Of het nou over een gender, seksualiteit of magische ijs-krachten gaat, het is in beide gevallen “iets wat je altijd verborgen moest houden, maar uiteindelijk merk je dat het helemaal geen slecht ding is en het los kan laten. Mulan was ook een obsessie voor mij omdat het een cross-dressing is.”

Frozen

“Frozen kwam uit in 2014 en dat is ongeveer dezelfde tijd dat ik na begon t denken over m’n gender. Dat kwam voornamelijk door Ruby Rose. Die is ook genderfluid. Geen man, geen vrouw, niet non-binair, een beetje het één door het andere heen, hangt van de dag, hangt af van de stemming. Toen voelde ik meten de klik ‘oh dat ligt niet aan mij’. M’n neef had een blog vol onconventionele onderwerpen dus ik heb hem even een appje gestuurd waarna ik in een heel web van andere non-binaire mensen belandde. Dan ga je een beetje informatie uitwisselen en opzoeken en zo ben ik tot ‘mij’ gekomen.

Toch is de eerste term ‘genderfluid’ het meeste van toepassing “Dat is waar ik me het meest thuis in voel. Ik heb nu ook nog maar heel weinig hetero vrienden. Ik vind het ook heerlijk als Hollywood één niet-hetero personage in een film introduceert, terwijl ik bij wijze van spreken al zeven jaar geen heteropersoon heb gezien. Ik zit in een whatsappgroep met vrienden waar we voornamelijk memes in delen, maar we hebben wel veel aan elkaar. Soms is het een beetje de blinden helpen de blinken maar als er iemand een berichtje stuurt en zegt dat het niet zo goed gaat staan er zo drie mensen voor de deur.”

Diagnose

Het chaotische mengelmoes van gender en seksualiteit is Eefs minste probleem. Op moment van het gesprek is die nog aan het bevechten van een wietverslaving, een klinische depressie en wacht die nog op een mogelijke diagnose van ADD, ADHD of Autisme. “Juist nu ik nuchter ben merk ik dat het geen zenuwtrekjes zijn, maar mogelijke symptomen van ADHD.” Het belang van al deze labels ligt ook bij Eef zelf “Ik weet dan gewoon wat het is en hoe ik er mee om moet gaan.”

Popcultuur en memes leveren een hoop escapisme maar ook wijsheden op “De enige die je kan labelen ben je zelf. Als een kat in een doos gaat zitten is het hartstikke leuk maar als je een kat zelf in een doos forceert kom je met krassen terug.” Verder noemt hun ook dat gender een seksualiteit een reis is: “als je nu denkt ‘ik ben non-binair’, maar later ‘oh nee ik ben toch binair trans-man’, alles prima.”

 

Bart

Met een vriendelijke blik staat Bart (hij/hem) in de deuropening. Toch voelt onze ontmoeting enigszins afstandelijk. Dit is deels te verklaren door een zekere huivering die in Bart schuilgaat. Hij is weliswaar bereid om voor deze fotoserie zijn kaarten op tafel te leggen, al doet hij vrijwel niks zonder te aarzelen.

Opgegroeid in Putten, maar momenteel is Bart gestationeerd in Veenendaal, waar hij samen met zijn echtgenoot, drie katten en een hond samenwoont. Zoals bij veel trans mensen, moest Bart door verschillende stappen om er precies achter te komen hoe de vork in de steel zit. Van eerst gedacht te hebben een homo man te zijn, om uiteindelijk tot de conclusie te komen transgender te zijn.

Genderidentiteit

Veilige ruimtes, bond- en lotgenoten hebben in dit proces een cruciale rol gespeeld. Voor vragen kon en kan Bart terecht bij mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Om zijn eigen gevoel beter te kunnen plaatsen heeft hij niet uitgebreid geëxperimenteerd, maar zichzelf vooral geïnformeerd. “Wat zijn de opties en wat komt het meeste overeen met hoe ik me voel?” Huiverig maar vastberaden stortte hij zich in het konijnenhol van genderidentiteit, genderexpressie en seksualiteit.

Als voorbeeld hierbij blijkt hij terug op zijn ervaringen met LHBTQIAP+ zomerkamp Hojo, waar hij vrijwilligerswerk voor doet. Voor hem vooral een comfortabele omgeving waar hij zich niets aan hoeft te trekken van hoe anderen hem zien en vrij nieuwe dingen kan proberen: “Ik liep daar ook een keer rond met een pruik en een bloemetjesjurk maar het is niet zo dat ik er zo dag en dagelijks bij zou willen lopen.”

Wat opvalt is dat zijn verwoording nog heel erg vasthoudt aan hoe de maatschappij hem ziet. Op zijn verzoek gebruiken we nu bijvoorbeeld hij en hem als zijn voornaamwoorden. Ook is hij heel terughoudend als het neer komt op het etiket van trans vrouw: “Als mensen op staat mij zien, dan zien ze gewoon een man. Maar ook als ik zelf in de spiegel kijk, dan zie ik geen vrouw.” De nuance hierin spreekt boekdelen.

VUMC

“Ik ben vrij lang en heb vrij brede schouders.” Zo klinkt het antwoord na geconfronteerd te worden met de vraag of hij ooit als cis-passing over straat zou kunnen. In het gezicht van onze goedlachse host is een gevecht gaande tussen ongemak en hoop. “Ook heb ik krullen dus ook al zou ik het laten groeien, dan draait het alleen maar een beetje om m’n hoofd heen.” De hoop wint: “Ik sta nu op de wachtlijst bij het VUMC en dan ben ik van plan hormoon therapie te nemen, alle operaties, noem maar op.”

Jurken en lang haar, brede schouders en penis, niets is inherent mannelijk of vrouwelijk, maar daar lijkt het Bart niet om te gaan. Zijn keuze om te wachten met zich feminien te presenteren tot na een hormoontherapie is weliswaar deels te verklaren door het kiezen van een pad met minste weerstand, maar bovenal door waar Bart zichzelf het prettigst bij voelt. Een van de katten spring bij hem op schoot. De aarzeling verdwijnt en wat overblijft is de bijna moederlijke vriendelijkheid waar wij eerder mee begroet werden.

 

Nina

Nina (zij/ haar) komt uitzonderlijk zelfverzekerd over. Beïnvloed door stereotypes en eigen ervaring zag ik de extraversie van deze demi-vrouw niet aankomen. Ze omschrijft haar gender als grote grijze blob. Iets wat sterk in contrast staat met haar haar kamer vol plantjes, kleurrijke kledingstijl en dito persoonlijkheid.

“Ik heb een vrouwelijk lijf, maar daar houdt het wel mee op.” Zoals bij meerderde mensen die niet cis zijn, kiest Nina haar woorden heel zorgvuldig. Iets wat haar soepel af gaat. Met name de nuance tussen “geen man” en “niet helemaal vrouw” zijn hierin tekenend. De omschrijving was Nina eerder duidelijk dan het etiket, waardoor ze precies wist hoe de vork in de steel zat zodra ze de term demi-gender per toeval tegen kwam. Deze term houdt in dat het bij geboorte op gestempelde geslacht helemaal niet tot slechts deels klopt. In Nina’s geval geeft ze aan haar lichaam te accepteren zoals het is, en het vooral het sociale aspect van vrouw-zijn is waar ze zich bewust van distantieert.

Demi-seksueel

Tevens is ze demi-seksueel, een term wat onder de paraplu van aseksualiteit valt. Gevoelens, in dit geval van seksuele aantrekkingskracht, ervaart Nina als matig tot zeer zwak. Pas als ze iemand heel goed leert kennen – ongeacht gender – bestaat de kans dat ze romantisch en uiteindelijk seksueel geïnteresseerd raakt.

In beide gevallen leggen we de link naar feminisme. Zowel haar gender als seksualiteit staat in sterk contrast met maatschappelijke verwachtingen. Ook zij ontkomt niet aan mannen op straat die haar seksueel objectiveren. Iets waar ze haar kledingstijl op aanpast. Tuinbroeken in plaats van rokjes en jurkjes, zeg maar. “Ik word er heel naar van als de buitenwereld, voornamelijk mannen, mij als vrouw zien want dat stroopt niet met hoe ik me voel. Ik koop al m’n kleding vintage dus daar heb je geen mannen-of vrouwenafdeling. Soms probeer ik het wel, maar dan sta ik in een jurkje voor de spiegel en voel ik dat er iets niet klopt.”

Vrienden

In het dagelijkse leven geeft ze toe vooral de kat uit de boom te kijken. Daarbij had Nina het geluk dat veel van haar vrienden ook onder de LHBTQIAP+ paraplu vallen. Zij konden haar een duwtje in de rug geven op de weg naar zelf-definiëring. Deze go-with-the-flow aanpak werkt totaal tegenovergesteld als het gaat over het uitspreken van haar gender of seksualiteit. Haar vriend is bijvoorbeeld wel op de hoogte, maar haar ouders niet. Ergens heeft de laid-back mentaliteit van Nina iets weg van een verdedigingsmechanisme, een excuus om confrontatie uit de weg te gaan. Ze spreekt dit tegen: “Mijn gender is iets van mij. Daar hebben anderen niet noodzakelijk iets mee te maken.”

Uiteindelijk komt het erop neer dat haar zelfverzekerdheid en zorgeloosheid geen verdedigingsmechanismen zijn, maar wel beschermend werken: “Ik moet ergens echt heel erg last van hebben, wil ik er wat aan gaan doen. Het is gewoon oké om niet altijd alles te weten. Alles komt op een gegeven moment wel goed. Natuurlijk kan dat lang naar zijn met alle vragen die je hebt, maar uiteindelijk kom het vanzelf op je pad terecht.”

 

 

Jamie

 

Tot zo ver is twijfel een gemene deler in deze serie. Jamie (hij/hem) verbreekt dit patroon. Hij wist op jonge leeftijd wel vrij zeker dat hij gay is. Toch komt daar alsnog een zoektocht bij kijken. Want zelfs als je niet op zoek moet naar het ‘wat ben ik’, dan is het wel het ‘hoe ga ik ermee om’.

“Het was een heel lang proces. Ik zat denk in groep vier of vijf toen ik dacht dat ik anders was. Ik heb er vooral moeite mee gehad omdat ik niet wist hoe ik mij moest uiten zonder dat anderen erachter zouden komen dat ik gay zou zijn. Het proces zelf was zwaar maar m’n familie pakte het goed op. Dat had ik van tevoren eigenlijk ook wel kunnen bedenken maar op het moment zelf denk je daar niet aan en begin je manieren te zoeken waarop je het beste niet jezelf kan zijn.”

Uit de kast

“Ik was vijftien toen ik voor het eerst uit de kast kwam. Dat was op oudjaarsavond tegen mijn vrienden. We speelden ‘Ik heb nog nooit’ of ‘Never Have I Ever’. Ik had met een vriendin van mij, die wel al uit de kast was, afgesproken dat zij zou zeggen ‘Ik heb nog nooit met een jongen gezoend’ en dat ik daaropin zou spelen. Ik had toen al gedronken, waardoor het wat makkelijker ging.”

“Het gekke was dat mensen me opeens leuker gingen vinden. Meer mensen wilden vrienden met me zijn. Ik werd zo een standaard ‘Gay Best Friend’ en ik zeg eerlijk, dat vond ik toen best leuk. Daarvoor was ik nooit echt mezelf en durfde ik mezelf nooit te uiten, dus was ik nooit echt populair. Het moment dat ik uit de kast kwam, dacht ik dat ik toe moest geven aan stereotypes omdat mensen mij dan leuker zouden vinden. Daardoor was ik uiteindelijk alsnog niet mijzelf.”

Islam

“Ik heb hele drastische keuzes gemaakt. Zo ben ik moslim geworden, zodat mensen niet zouden denken dat ik homo ben. Ik zat eigenlijk in de laatste ontkenningsfase. Ik viel me hier heel schuldig over. Ik waardeer het enorm als mensen trouw hun geloof aanhangen en ik heb dat naar mijn idee heel erg misbruikt. Een van m’n beste vrienden is Turks dus ik ging veel met hem mee. Ik had een Koran, gebedsdeken, alles. Toen kwam ik uit de kast en is hij flink boos op me geworden. Ik heb eigenlijk het geloof in de zeik genomen en geprofiteerd van het homofobe imago van de islam.”

“Uiteindelijk, bij mijn vrienden, m’n moeder, ik heb geen enkele negatieve reactie gehad. Maar ik heb, net als elke homo volgens mij, wel met intimidatie te maken gehad. Ik ben gewoon een flamboyant persoon. Ik liep hier door de stad met nepwimpers tot een groepje jongens dingen naar me gingen roepen. Dat is dan toch heel pijnlijk terwijl ik eigenlijk altijd schijt probeer te hebben aan zulk soort mensen.”

“Het belangrijkste is dat je dicht bij jezelf blijft. Natuurlijk mag je twijfelen en adviezen aan nemen van anderen, maar je moet jezelf nooit door anderen in een specifieke rol laten duwen zoals ik dat heb gedaan.”

 

 

 

Aidan

 

Soms zijn gedachten moeilijk te volgen en vervolgens nog moeilijker in woorden te brengen, vooral als een persoon principieel geen voornaamwoorden aan zichzelf hangt. Het valt op dat als Aidan (-/-) praat, de gedachten inmiddels twee stappen verder zijn. Puzzelstukjes die voor een buitenstaander moeilijk te bevatten zijn, worden in Aidan’s geval moeiteloos gelinkt. Toch schiet deze ster in het over-analyseren flink uit de bocht in een poging gender, seksualiteit, sociaal leven en vooral zichzelf te begrijpen.

“Ik pas niet in het plaatje. Je hebt man of vrouw, en als je daar niet in past heb je een probleem. Ik denk dat dat vooral komt door de manier waarop kennis hierover op basisscholen verspreid wordt. Ik wist niet eens dat er iets als iets als transgender bestond. Dat kwam pas toen ik een boekje kreeg waarin iemand de stappen in de transitie van haar zoon langsliep. Ik heb wel geprobeerd me als het geslacht te gedragen wat ik bij geboorte heb gekregen. Toen dat niet bleek te werken ben ik naar totaal de andere kant van het spectrum over geslagen. Nu probeer ik gewoon iemand te zijn, met wie ik me zelf prettig voel. ”

Labels

“Ik ben een beetje klaar met labels. Bovenop de vaststellingen van hoogbegaafdheid en fotografisch geheugen kreeg ik ook de diagnose van een depressie. Dat zijn er al drie. Vervolgens gaan mensen opzoek naar andere labels voor de oorzaak van die depressie. Het werd gewoon een obstakel. Die druk van buiten, sociaal en legaal, leveren best vaak een existentiële crisis op.” Bovendien leert de ervaring van Aidan dat mensen labels van anderen gebruiken om hun eigen marginaliserende gedrag te rechtvaardigen.

“Soms zijn er dagen waarop ik denk, ik kan het en ik sta sterk in m’n schoenen want dit is wie ik ben. Andere dagen heb ik dat vertrouwen in mezelf helemaal niet. Meestal praat ik daar dan over met m’n ouders. Het nare is als ik op m’n kamer in Leeuwarden zit en ik daar geen mensen heb waar ik mee kan praten. Mensen hebben wel een soort van begrip, maar meestal komt dat voort uit een soort medelijden, of erger: mensen gebruiken mijn problemen om over hun eigen problemen te beginnen. Eindhoven is meer vertrouwd, al heb ik er soms ook het idee dat ik tegen een muur aan het praten ben.”

social contact

“Ik vind het moeilijk om sociale contacten te maken. Daarom heb ik mezelf actief voorgenomen open te zijn en contact te leggen.” Wat begon als een mooi initiatief, werd uiteindelijk trekken aan een dood paard. Uitnodigingen bleven uit en constant zelf plannen maken leverde de ene teleurstelling na de andere op. “Ik wilde een keer met iemand gaan eten. Ik stond al een uur te wachten toen ik een berichtje kreeg dat hij toch niet zou komen. Dan heb je ook geen zin meer om tijd en energie erin te stoppen. Genoeg is genoeg.”

“Het is te makkelijk om te zeggen dat je gewoon niet moet twijfelen. Twijfel moet uit jezelf komen, in plaats van dat anderen je iets wijs proberen te maken. Het is wel heel moeilijk om erachter te komen of iets echt uit jezelf komt of niet.” De gedachten halen de woorden weer in: “Ik weet niet precies meer wat mijn conclusie was.”

 

Nawoord HUMAN

HUMAN is een van de allereerste serie’s waarbij ik mijn ‘ stem’ als fotograaf voor anderen ben gaan gebruiken. Na ‘ Boeren op een wereld ‘ merkte ik dat daar echt een kracht van mij zit. Ik ben Hannah super dankbaar dat hun samen met me wou werken aan HUMAN. Bij deze serie is belangrijk om iemand te hebben die weet wat de mensen voor hen allemaal heeft meegemaakt, en nog meemaakt. Naast dat Hannah een supersterke journalist is, maakt hen ook een goed podcast. Queersounds! Wil je meer weten? Klik HIER.

Verder ben ik iedereen super dankbaar voor het vertrouwen. Het is heel wat om je zo open te geven over een belangrijk, maar kwetsbaar onderwerk. HUMAN staat voor mensheid. We hebben elkaar nodig. Een luisterend oor en begrip en vertrouwen kan voor mensen heel veel betekenen. Precies dat was nodig voor deze serie, en iedereen die er aan meegewerkt heeft, heeft HUMAN dat gegeven. Door Corona lag HUMAN een tijdje stil. Maar de kracht en passie om nog meer series te maken over maatschappelijke thema’s om de wereld een beetje beter te maken, groeide alleen maar.

Human

HUMAN was hiervoor een prachtige start, die nog niet mag eindigen. HUMAN krijgt een deel 2! Net wat anders, maar de basis is het zelfde; HUMAN. HUMAN doet zijn naam eer aan. Ik ben iedereen super dankbaar en kan niet wachten om jullie weer te zien en te spreken, en vast te leggen, blijft toch mijn passie haha! Door Corona weten we nog niet wanneer en hoe, maar HUMAN 2 maakt me nu al enthousiast. Iedereen groeit, en dat is bij mij gebeurd mede door iedereen van HUMAN.

Reminder

In de tijd dat we niet door konden gaan met de serie kan het zijn dat pronouns/ labels veranderd zijn. De serie is een tijdopname.